THE LOST ART OF PARENTING

We zijn door de jaren heen ons gevoel, ons diep gevoel van ouderschap kwijt. Ons intuïtief ouderschap... 

Love and life is doorheen de jaren omgedraaid of doorgedraaid naar life and love. We zijn een wereld geworden waarin we (grotendeels) de leefwereld van de kinderen afgezonderd houden van de leefwereld van volwassenen.  Jong en oud leeft meer naast elkaar in plaats van met elkaar. Mede door de individualisering van onze samenleving. Waardoor ouders maar vooral mama's opnieuw ''moeten leren'' hoe borstvoeding gegeven wordt, hoe we een baby dragen, slaap en eetpatronen,... 

​Bijvoorbeeld als in de westerse wereld het borstvoeden niet lukt... kunnen we onze baby niet doorgeven aan iemand waarbij het wel lukt, iets wat je in andere landen dus wel ziet en als normaal aanschouwd wordt.

De prijs die we betalen door de individualisering is ergens... eenzaamheid. Ook al ben je wel omringd door voldoende mensen kan het ouderschap toch eenzaam aanvoelen, we voeden namelijk allemaal onze kinderen zo anders op, er is een grote kloof in ''opvoedingsstijlen'' en we hebben allemaal verschillende waarden en normen.

Erica Komisar noemt het ''the lost instinct of mothering'' but we like to call it ''the lost art of parenting.''

Ons volwassen leven is zo snel en zo ontzettend druk. Kiezen voor het ouderschap, kiezen voor een kind is onze grootste uitnodiging (en uitdaging) om te gaan vertragen.

Ik nodig je uit om even mee te lezen.
We verdelen de wetenschappelijke uitleg in enkele kopjes.

- Neurologische groei van een baby en peuter 
- Biologische wetenschap mama vs papa
- Harde waarheden
- Ideale situatie vs haalbare situatie
- Hoe kunnen wij als kinderopvang hier op inleven

NEUROLOGISCHE GROEI VAN BABY EN PEUTER

BABY

Baby's zijn zo stil en zo kwetsbaar. Ze hebben die stilte en rust nodig, de prikkels van buitenaf moeten hier sterk gefilterd worden. Als we onze baby's al vanaf 3 maand naar de kinderopvang brengen, leggen we zoveel druk en stress op hun neurologisch systeem dat nog niet in staat is om met stress om te gaan, het moet juist beschermd worden tegen stress. Emoties moeten van moment op moment gereguleerd worden, er moet huid tegen huidcontact zijn, zodat het brein terug kan zakken naar een staat van homeostase.

Ja, baby's hebben prikkels en stress nodig om hun brein gezond te laten groeien, maar we spreken hier over lage niveaus van stress. Verandering van licht, geluid en geur kan al overprikkeld zijn voor jouw baby.

Wat gebeurt er met een baby(brein) die te vroeg onder chronische stress staat?
Het probleem daarmee is wanneer we het stresssysteem aanzetten, wat nog niet hoort aan te staan, want het brein is simpelweg nog niet klaar en rijp laat staan volgroeid genoeg om met deze levels van stress om te gaan, hier gaat de amygdala (= een klein deel in onze hersenen, maar met een belangrijke en grote taak, het is ons verwerkingscentrum van stress en emoties) al gaan groeien en wordt deze al zeer actief terwijl dat nog niet de bedoeling is. De amygdala wordt eigenlijk al uitgeput. 

Dit zorgt ervoor dat het optimaal functioneren om te gaan reguleren in de toekomst bijna niet meer mogelijk is. Dus tegen ons volwassen leven waarbij we moeten omgaan met grotere levels aan stress, hevigere emoties,... veroorzaakt dit mogelijks mentale aandoeningen zoals hypervigilantie, ADHD (wat ons vluchtgedrag is), angststoornissen, depressie,...

PEUTER

Hetzelfde telt voor onze peuters, ook zij hebben stress nodig om hun brein gezond te laten groeien, maar hier spreken we terug over lage niveaus van stress. Duidelijk iets hogere levels dan dat van een baby maar stress in de vorm van bijvoorbeeld frustratie en geduld.
​
Wat gebeurt er met een peuter(brein) die te vroeg onder chronische stress staat?
Wel dit uit zich meestal in agressie (= vechten) of angst (= vluchten).

Wat dan met driftbuien? Driftbuien zijn normaal, menselijk en vooral ook nodig om te leren.
Wat veroorzaakt driftbuien bij peuters: frustratie, conflict, stress, vermoeidheid, honger, …

Begrijp ons niet verkeerd! We hoeven niet elke minuut van de dag bij ons baby of kind te zijn. Het is van uiterste noodzaak om ook tijd voor jezelf te hebben. Mede in zelfzorg als in gaan werken.

BIOLOGISCHE WETENSCHAP MAMA VS PAPA

Wanneer een kind geboren wordt, komen er in (goede omstandigheden) veel hormonen los bij de mama. Twee van die hormonen zijn bijvoorbeeld oxytocine en vasopressine (= bescherming/agressie- hormoon).
Ons opvoedingsgedrag is verbonden aan onze hormonen. We moeten erkennen dat vrouwen en mannen niet gelijk zijn. Zowel mama als papa zijn beide van absolute noodzaak voor het opvoeden van kinderen. Ze vullen de verschillende noden van een kind aan.

Het moederbrein is = zorgend
Het vaderbrein is = spelend
Moeders reguleren emoties zoals stress, angst, verdriet,...
Vaders reguleren agressie, opwinding, exploreren en experimenteren, risico's nemen,...

Kan een kind opgevoed worden in een gezin met twee mama's of twee papa's? 
Ja maar beide moeten leren inspelen op de noden van het kind los van de hormonen, daar komt het op neer. 

Voorbeeld: 
Een mama die gedreven wordt door oxytocine zal empathisch en zorgend de baby troosten.
Een papa die gedreven wordt door oxytocine zal afleidend, speels en tactisch de baby troosten. 
Dit is trouwens uitstekend en nodig voor peuters en kinderen, maar voor een baby die nood heeft aan troost, moet tegen het hormoon en instinct gehandeld worden.

''Kom maar bij mij kleine baby, ik hou je vast, ik ben bij jou.'' i.p.v. ''het is oké, kriebel-kriebel'' of ''oh kijk eens daar, oh wat is dat?''

​
HARDE WAARHEDEN
​

• Een baby hoort bij de mama.
• Een baby die meer dan 2 uur gescheiden is van de mama, werkt al in het nadeel van het (groeiende) brein. 
• Baby’s zijn neurologisch heel erg kwetsbaar.
• De eerste 1000 dagen van een mens, vanaf de bevruchting tot de tweede verjaardag,  zijn cruciaal voor een goede ontwikkeling en mentaal welzijn.
• Op de leeftijd van 3 jaar is 85% van het rechter brein ontwikkeld.
• Elk kind is anders.
• Een kinderopvang kan nooit de thuissituatie nabootsen.
• Een kinderopvang kan nooit voldoen aan alle individuele noden van elk kind.
• In de kinderopvang zijn veel prikkels. 
• Baby’s hebben geen kinderopvang nodig om sociale vaardigheden aan te leren. Ze spelen naast elkaar, niet met elkaar.
• Alle zorggevers uit de kinderopvang, zijn overwerkt, oververmoeid, overstressed en onderbetaald.

IDEALE SITUATIE VS HAALBARE SITUATIE

Laten we het normaliseren om baby’s en peuters 9 tot zelf 12 uur lang gescheiden te houden van hun ouder(s) eens stoppen?

Laten we kinderdagverblijven die (bijna) klokje rond open moeten zijn om aan de noden van de ouders en de maatschappij te kunnen voldoen eens stoppen?

Laten we het traag van extreem naar haalbaar tot zelf terug naar het ideale brengen. 

Wat is het extreem => kinderen die 9 tot 12 uur gescheiden zijn van ouder(s).

Wat is de realiteit nu => kinderen die 4 tot max 12 uur gescheiden zijn van ouder(s). De mama is de eerste 3 tot 6 maand bij haar kind.
​
Wat is het haalbare => kinderen 4 tot 6 uur gescheiden houden van ouder(s). De mama is het eerste levensjaar bij haar kind. Kinderopvang en scholen hebben uren van 9 tot 3.

Wat is het ideale => In het ideaalbeeld is de mama de eerste 3 jaar bij haar kind. Waarbij er minstens minimale financiële ondersteuning is. De mama is niet langer dan 1 tot 3 uur gescheiden van haar kind. 

Realiteit is uiteraard ook een ding… ook wij lijden hieronder. Ook wij moeten beide werken om ons gezin financieel te kunnen ondersteunen. 

HOE KUNNEN WIJ ALS KINDEROPVANG MET DEZE KENNIS HIER OP INLEVEN

We kiezen bewust voor een kleine en hechte groep. 12 tot 14 kindjes voelt meer dan goed met telkens 2 van ons 3 vaste begeleiders. We kiezen ook bewust voor kortere openingsuren om het aantal prikkels per dag zo laag mogelijk te houden en we werken nog steeds met leidende aankomst- en vertrekuren. Rust bij peuters wordt ook onderbouwd in voorspelbaarheid, structuur en ritme. We dragen de baby's als die in ons groepje zitten en onze kennis en visie wordt enorm doorgeduwd in de praktijk, wat waarschijnlijk of toch hopelijk via onze website wel duidelijk is. 

We creëren een veilig nest om in te groeien, spelen, ontdekken, experimenteren, leren,...

We zijn hier wel eerlijk en HARD op de NORM, maar willen vooral ZACHT zijn voor kind, ouders, onszelf, kortom MENS.

Hopelijk kunnen wij en de maatschappij hier samen in groeien. In empathie, in prioriteit, in bewust en
​intuïtief ouderschap. 
​
We springen...oh we springen. Spring je mee?